KROSSEN OG STJERNA Poesi – 1982 Del5 *Sigve Lauvaas

O.Garborg-ill.

DETTE ER EI MINNEBOK ANNO 1982

  

BROR

Rekk ut handa, bror.

Vi går i tåkehavet.

Syng under mjuke skyer.

Byen under fjellet vaknar.

Teikna huset ditt i dag.

Ver vaken, på vakt.

Kvar har fått sin veg å gå.

I moltemyra er alle vener.

I Myrberget er moltene mogne seint.

Far likar best Myrbergmolter.

Å gå i naturen gir nye krefter.

Det er ei gåve å finne seg sjølv på stien

i blåbærskogen.

Gå ut i dag. Sjå alle blomane, og fuglane.

Og i liene beitar sauer med lam.

Det er gull kring månen.

I morgon skin sola klart.

Nokon går inn i skogen

For å finne seg sjølv. Dei vil meditere.

Tankar treng kvile.

Menneske spør etter fred i høgfjellet.

Lufta er rein, og kreftene byd seg fram

Som eit forelska par.

Snøen smeltar i høgfjellet,

og ein kan gå til Stølen.

Her er det ro og fred, bror.

Berre ein kunne finne harmoni og fred,

Da var ein rik.

Da kunne ein sjå himmelen med nye augo,

vere til for ein bror.

Det er eit lykkeleg val å gjere det gode.

Da vert ein så glad i huset,

At underet i vinduskarmen syng.

Det er meir enn ord - å sjå naturen

Ein tidleg vårdag.

 

HAUST 

Du haust som kjem og dirrar, i kropp, i sjel og sinn,

ver tru mot heimsens vindar, og gjev oss lauv i li.

Storm over jord og hav, bitt verda med din pust,

spel opp den siste ferda, så eg kan kvila trygt.

STJERNER

Kvar har ei stjerne på vegen sin.

Du er ein veg som ikkje er min.

Kvar har ei stjerne på puta si,

ein engel som vaktar foten din.

Når hjarta slår, lyser stjerner ned.

Når hjarta stoggar, får hjarta fred.

Men stjerner ropar til jorda, barn!

Pass dykk for snublesteinar og garn.

Stjerner vil, som Gud i di hand,

følgje på vegen, kort eller langt.

Du er ei stjerne, eit levande lys.

Eg elskar deg høgt, som eit fedreland.

LANDET

Under stjernehavet er landet,

Ditt land på godt og vondt.

Her tel vi våre dagar.

Vi går kvar våre vegar, siglar kvar vår sjø.

I dette landet, med spente segl,

skal vi møtast til arbeid og bøn.

Måtte alle høyre kornaks i vinden,

finne håp i livet, møte ordet

som stjerner, sjå blomen, tre og fjell,

høyre bekken sikle i lund og li.

Det er eit under er du er til.

Namnet ditt er Tusenfryd.

Gleda lyfter havet, songen stig til Gud.

Under stjernehavet er du kjærleiken.

Evig trufast, eit under – den gode vin.

TEMPEL

Kven får templet til å rivne,

og kven bygg det opp att?

Tenkjande menneske gjev slaven fri.

Bygg ditt eige tempel, slik at sola kjem inn.

Kvart mennesketempel er ein skog

som sollyset vitjar.

Det byd si tikkande klokke.

Som blomen er menneskebarnet i solauga,

ein høgsong for Gud.

FUGLANE

Fuglane mine fyk høgt over skogen, over mennesket.

Ein speidande fugl slår vengene inn og slepp ned eit frø.

Fuglar kan synge i kor, og aleine. Fuglar sirklar

himmelbogen og kimar med nebbet, kurlar og blæs klokketonar, fløytetonar, drypetonar.

Fuglar peikar mot himmelen, dalar og reiser seg att.

Stjernene møter fuglespelet og barnet vaknar.

Kor er vegen, kor er fuglane si verd?

Med kjære ord bind ein månesigden, og siglar på havet,

og fuglane vert liljer i vatnet, små ringar som rullar

og slepp taket, der skogen er svart og vegen mørk.

Kom! Fuglane mine. Syng sol or lyng og mark.

La barnet sjå dagen lyse i fuglesong, i eventyr.

Det er knoppar i vårlufta som reiser havet

og fyller hjarta med søt musikk.

Det bur ein fugl i alle, berre ein kunne sjå han.

Tydeleg som eit stempel, som draum  i sommarnatta,

leikar fuglen i hagen til alle menneske,

opnar grinder og stig inn som eit lys.

DRAUM

Til mine draumar går stigar, dører

til ukjende rom, til landskap, ei ny verd.

Her er eg saman med orda, med vener

som bygg hus og klistrar frimerker,

og kjem nærare, trøystar og grip tankane.

Eg ser det eg skriv, eg skriv det eg ser:

Ein draum med ungjenter på vegen, eit tre

som opnar greiner, og lukkar seg som blomen.

Her er hjarter som vil helse, 

som vil inn i huset, i romet, 

ungjenter som har sett nattehimmelen og smakt frost.

Her er eg, og kviskrar inn i gangane, -

og måneskinet sendar sine stråler til oss.

Greinene ropar. Med lys ropar alle trea i skogen.

Det er dansande bryst, hoppande legger, smygande venger. 

Berre ein terskel frå havet.

Her, i ei myldrande verd, i draumen, ropar barnet.

Hender møter hender, munnar opnar seg

og slepp ord inn i virvlande storm.

Du møter nokon du er glad i, kjenner kjærleik

Og ser fuglen lettar og syng, speidar etter byggeplass,

etter nye landskap med klokkelyng.

Å JOBBE

Å jobbe med ord, gjev ikkje god valuta.

Det er ikkje pengar i å skrive.

Ein kan tene på bilete, men ikkje på ord.

Likevel skal diktaren trø fram det beste,

pusse kjærleiksgrinda, finne ord, 

og hjelpe dei fram i dagen.

Jobbe som ein vind, kause over fjellet som vatn,

gje sanninga styrke, og lyset inn i ei ny verd.

Puste i bileta som jagar og er heimlause,

sanke ord som rekved og bygge bruer.

Skape i det skapte, måle i truskap

til ordet som løyser seg og vert gjærdeig og eld.

Her er eit menneske – med augo som ser,

og med kjensler i ein aura av ånd

som  lokkar fargar og mystikk fram or molda.

Fjellet talar og havet skummar mot land.

Det er kyrkjetid på jord.

Kameratar pustar mot ei kald sol.

Vi har gått for langt. Vi må snu.

Vi lyt alle ha eit stempel for vår tru,

ei minneplate for gjerningane våre.

Jobben er å skrive namnet kvar dag,

skrive til det siste klokkeslag:

at vi er ord skapt av ord.

ROP

Treet ropar, jorda opnar seg og vatnet svell fram.

Ordlause står vi og ser underet, spørjande.

Vi har eit sekund til å sjå, det er alt for denne gong.

Treet ropar til alle:

Ordlause munnar, tal!

VEGEN

Står ved ein veg. Det er haust og kaldt.

Vegar har mange liv.

Eg kjenner det dryp av bladgrønt lauv.

I morgon er bøen kvit.

Eg har denne vegen, ein klatresti -

opp frå ei endelaus myr.

Eg vil sjå denne stjerna som alltid skin

over vegen og bygda her.

Aleine eg går, aleine på vegen heim.

Så langt har eg gått, så langt eit liv,

men mykje eg ikkje har sett.

Vaken eg går mellom kjerr og lyng,

inn i ei ukjend verd.

La meg få halde i handa di

og kjenne kor godt det er.

BUFAST

Under krossen og stjerna bur vi,

helsar den minste knopp.

Vi er dei nyutsette, som skal vokse opp.

Vi skal slå røter og gje av vårt inste,

vår kjærleik og tru.

Vår bløming er ånd og sanning, rytme og rim,

ein avgløymd halling, felemusikk.

Frukt av det beste i oss, skal få rom.

Signe den stunda du vart avla, Jerusalem.

Sjå markene grønkast, det er dag på ny.

Nå kan vi så og hauste, vere i livet som søsken.

Bufaste i vårt yrke, med kjærleik til sol og vind,

Møter vi regnet som siler, og svingar i byen din.

Som nokon vil rope høgt:

Vi lever i ei merkeleg verd!

Vi lever for ingenting?!

DIKT

Strie dagar i fjellet, travle tider på Bu.

Hendene fulle av riper etter eit klungerslør.

Den dagen du vart borte, da du sa opp for meg,

falda eg hendene mine, og takka deg.

Mykje sollys og varme har stråla mellom vår gang.

Nå er skuggane mange, som lauv i skuggeland.

Du kan sjå meg ein morgon. Ein hest er på veg.

Du kjem som frå draumeriket, og omfamnar meg.

Duskregnet legg seg på panna, og syrinane står i knopp.

Det beste med heile verda er livet med deg.

Kjærleiken din er lys på min veg.

Eg ser i augene dine, du er ein fager ring.

 Her kan eg stå og skoda, horisontar i hopetal.

Folk frå alle nasjonar skal møtast ein dag. 

Dei går kvar sine vegar, er stødige i sin gang.

I livet, med song på vegen hyllar dei frelsaren.

Her i verda høyrer vi strengemusikk.

Kjærleiken set spor på vegen, i tusen fotefar.

Namnet skal vere vårt pass, steg for steg.

Med frimod skal vi finne vår eigen veg.

Og høgt på fjellet skal namnet skrivast.

Vi seglar med stø kurs mot det heilage landet.

Krossen og stjerna er kyrkje på jord,

 eit fyrtårn på vegen vi går.

.

Å eige denne trua,

gjer livet til eit ankar, ein fredens metropol.

Her beitar bjøllekua, her møtest vi ein dag.

Vi sender kvar vår tanke til folk av mange slag,

At vi ein gong må finne den freden som er rein,

og eige lys i hjarta - på vegen heim.

Så møter vi kvarandre i heilag harmoni,

til song og jubel, glede - for vi er slepte fri.

DIKT TIL JUL

Såre dagar må finne fred, verte til glede og gagn.

Einkvan er ute og ventar, reiser seg etter eit fall.

Sjå i den mørke timen at ingen frys.

Vakne for Israel, rop etter fred.

Alt som ligg ferdig i dagen – må du gjere noko med.

Sjå til dei svake i slekta, gjev dei svar på bøn.

Ingen kan telje dagar, men Gud gjev løn.

Aleine i byen, på fjellet, aleine til jul.

Englane syng i di stove i natt,

 Som i Betlehem.

Sjå til dine søsken i alle land.

Hjelp døve og blinde.

Ditt namn er eit lys, ein himmelskatt. 

BARN

Menneskebarn bygg høge hus,

bygg til katastrofen kjem.

Jordskorpa undrar seg, og papiret rullar saman.

Grus vert til veg, draumar til ord.

Bilete på bilete lettar. Lufta er varm.

Her er så mange høge hus. Eg vert kvalm.

Skulle heller vore fjell og tre og mark,

ein åkerlapp for korn og bær og frukt.

Barn gret, og det er stjerneklart, og jorda frys.

Aldri skal eg sjå deg slik, for du er venen min.

Eg døyper deg, April.

Og augo dine helsar meg.

Eg seier takk, takk mitt barn.

  

O.Garborg-ill.