KROSSEN OG STJERNA Poesi – 1982 Del4 *Sigve Lauvaas

Skyer-ill.

DETTE ER EI MINNEBOK ANNO 1982

TIL LESAREN

Søk ikkje etter dikt

som er blindgangar til havet,

søk etter korn å ete.

Søk etter sanninga, den er nær oss

i ordet som skin.

Som fyrtårn brenn diktet i marg og bein,

og gjev kvile og trøyst.

Portar opnar seg i diktet.

Kanskje når du fram før meg,

og plukkar blomar i hagen min?

Desse dikta er sekundar av liv, søyler, portalar.

Lauvet lokkar, og vinden ruskar i graset,

før natta kjem, og det vert lyst

av stjerner i rommet.

EI SOL

Ved vegs ende er du ei sol.

Sjå på meg - som skjelv i lyset.

Dropar av liv var mi trøyst,

skuggen av tre gav meg styrke.

Lyset er elden som brenn evig,

og som tømer seg over alt levande

kvar dag. - Dette er mitt blod.

Dette er mi gåve til verda.

MAKT

Alle har skuld i krigen, alle er skuldige.

Alle har ein brodd inn i denne verda.

Små nåler brettar seg mellom folk.

Og eg tel dagar for kvar mann på vegen.

Fjellet er bratt, og døra trong.

Det er som å gå i gir kvar dag - mot ukjendt mål.

Hinder etter hinder veks fram med brodd.

Vi er ei kraft som skal over alt, sette vardar,

og gå til vi ser gapande munnar

på veg til livet og lyset.

ELV

Ein straum av menneske

jagar mot stupet, hastar mot munningen,

lokkar og rek som tømmer i stri elv.

Alle elvar renn ut i havet, alle menneske

jagar med tida.

Eit sug av virvlande, roterande krefter

løyser seg ut i fritt fall.

Elva spring og smyg, fossar i stup

Og ålar seg fram til havet.

Menneska ser på, glanar.

Trafikken grip tak i alle.

Vi masar med impulsar, og hestekrefter på slep.

Men kvifor så fort?

Kvifor dette hastverket mot avgrunnen?

Alle vil strekke seg,

før havet gøymer oss.

TANKAR

Når verda er blid og dagen er god

og hanen gjel i sky, da vaknar eg glad

og skriv mitt kvad, og reiser til Øyværet.

Her vil eg finne mitt hus og min stav.

Her skal eg vekse til natta kjem,

her skal eg skrive mitt inste kvad,

og synge for ein ny dag.

Med blomar i hand skal eg telje ditt steg

over mo og myr.

Eg skal møte deg der.

Og du er min kjærleik, mi festarmøy i Øyværet.

Berre eit uver kan brenne vårt hus

 og støyte vår fot.

Berre eg veit kvar du bur, og eg hentar deg fort.

Eg gjev deg ein ring for livet.

Med kjærleik og tru skal eg bygge ei borg.

Med ord skal eg meisle tankar og syn

 og gje dei til målsmenn, vener og slekt.

Eg helsar dagen, som sprengjer og riv

og veltar skog og fjell.

Da er eg heime - og byggjer eit gjestehus.

Ordet skal leve, mannen må døy.

Det er skrive i stein.

Heimlaus eg var, men orda eg vann.

Nå held eg fest for ei møy.

 Bekken sildrar og hjarta slår,

klokkene kimer i bygd og by. Ungdom, kjærleiken

tikkar og går - mot ei ny tid,

over hav og hei, over mo og myr.

Det er vår!

DIKT

Korte brev

gjennom luft og sol, til ei anna verd.

Ord på leit etter nokon,

vil gjerne bu i eit hjarta som spør.

Det teiknar seg inn i vårt inste

og pregar vårt liv.

Orda bankar seg fast med ein tikkande lyd,

som ei klokke som ropar vårt namn

og gjev oss eit syn.

Kven er det som bankar? Det kjem eit brev.
Ein framand søkjer ly!

EINGONG

I mi bør har eg mange namn.

Haugar og tun, løer og naust, grinder og hus.

Bakkar og vegar som andre gjekk før,

er bortgøymde minne som spør: Kven er du?

Kven er du som leitar i soga, og smiler og ler?

Vårt arbeid og strev varer livet ut.

Vi stuper for eiga bør.

Og slekta spør etter namnet. 

SAMAN

Å eige saman eit hus

i kjærleik og glede.

Å eige verda saman i fred,

er som å plante skog,

vokse i undring og visdom.

Saman for livet er draum.

Å leve i fred er det største.

Alle er vevd med sterke trådar,

Så vi kunne kjenne opphavet.

Rettferd og glede er meir enn tankar og dikt.

Det er evige tonar, song, musikk, måleri.

Alt i harmoni for livet,

for norske fjordar og fjell.

for isbre, øyar og hav.

Vi er saman for malmen og blodet

Som signar vårt opphav.

Og tida reiser med oss.

Vi vaknar som sysken,

Og byggjer vår framtid blant Noregs fjell,

i lyset av ein ny vår.

SJUK

Barnet ligg stilt, det er seint på natt.

Ute er kvitt av snø, og kaldt.

Gufsen legg seg i rommet, grin.

Det er snart slutt, og det er julekveld.

Barnet tikkar i klokkestreng,

tikkar med yrtynne slag.

Snart er det roleg, så kjem det igjen,

livspust til redning. Frelsaren kjem

og signar barnet med kraft

til ein ny og minnerik dag.

EPLETREET

Treet veks mot si mogning

og gjev oss sin fagraste blom.

Gud signe kvart tre med frukt.

Med kraft vert tuntreet stort.

Vi ser i det med lauv ein morgon.

Når hausten kjem, fyk lauvet bort,

Og frøet ligg att i molda.

Slik er livet på jord.

Og kjærleik er livets nektar.

Vi gir av vår glans så lenge vi lever.

Og så lenge epletreet blømer

 Gir det oss frukt til rette tid.

FUGL

Da fuglen letta, ville eple brase ned.

Det ropa, og falt som stein.

Barnet tok det i hendene

Og såg inn i ein annan heim.

Fuglen tok barnet på vengene sine

og trøysta med kvitter og song.

Hjarta tikka, og vinden svinga.

Og sola kom med latter og eventyr

fra Afrika.

PÅ REIS

Bussen går, trikken går, hjulet svirrar, born skrik,

men eg er frå eit anna land.

Eg reiser frå gamle tempel og tunge bygardar

til fønvind og sol. Eg reiser med ryggsekk

mot Himalaya, til foten av eit buddhakloster.

Eg reiser med skapande ordflaum til London, Paris

Eg ser menneskemylderet opp og ned,

busshaldeplassar, butikkar, gatestein

i bankande tempo. - Folk reiser som ein maskin.

Vi lever med djupe lommebøker, tårer og smil.

Vi reiser med livet i nevane.

TOLK

Vi oversetter og tolkar vår eigen tekst.

Vi les i folkesjela, og meislar vår skrift i fjell.

Vi reiser frå slagmarka, frå sjukesenga.

Vi er lydige mot kallet:

Vi skal bygge bruer, vegar, tunellar.

Kvart sekund tolkar vi bilete, ord, tanke og draum.

Vi lever i ei uendeleg verd av nettverk.

Vi teiknar bilete og vev meisterleg musikk.

Kvar rørsle vert tolka, og vêrmeldinga er fast.

Vi er heime i hagen, og ser og opplever framande strender.

Vi går for gull.

Alle skal vinne i undring og spegel for kvarandre.

Det er eit mysterium.

Vi er akkurat slik, ein leirklump i eltinga.

Vi tolkar måne og stjerner.

Vi er eit midtpunkt i universet, og heisar flagg.

Berre slik og slik. Vi er terningar

i det store spelet.

Vi elskar røtene, og blomen som kjem.

Det er framtida vår.

Alle må ha overskot til å leike, spele, synge,

opne hemmelege skrin.

Postkort gjev oss glimt av skinande portar, natur.

Vi er søyler som passar tid og rom.

Vi går i straumen, og elskar å høyre hanen:

God morgon, ky, ky! 

 

HIROSHIMA

Nokon har sagt at atom kan utløyse krig.

Små kuler i  mikroskopiske hus, talar sitt språk.

Det er gjennom vatn ein kan måle venleik.

Men snart er det ei farleg handelsvare.

Atombomba vart sky av eld

og gav innsyn til store lidingar.

Dei folka som fann seg sjølv slik,

må Gud sjå i nåde til - og løfte til stjerner.

Desse som ikkje kjenner namnet,

Må få eit møte med kjærleik og fred.

Hiroshima må få nytt liv, og fjella må blomstre

Som Sions hagar – og lyse av frukt og honning

 i ei urolig verd – på kanten av stupet.

SYRIN

Bløme syrin, bløme alle blomar.

La fruktene kome til oss.

Eg vil ikkje vite av kiv og nag. Bort med vald og gru.

Send heim dei falske. La gamle sjå barn

med snublande steg.

Lær menneskene å sjå, lytte. Gi dei antenner,

så dei kan overleve - på smale og tunge vegar.

Liljer og konvallar, klokkelyng og einer. Verda er vill.

Alt som veks er urskogen i oss.

Blomane er kjærleiken som skal gje verda fred.

Syrin, rett opp din stamme, sjå ut over havet.

Alt er dis og gru på høglys dag.

Ver som eit tre, som ei søyle i verda,

knytt lysstråler saman, ver blomen min.

Hjelp dei svake som ropar, og reis dei lamme,

la blinde sjå. - Det er vår, og sommaren kjem snart.

La vegen til mitt hus og ditt hus vere åpen

 for kjærleiken - som bur i oss.