KROSSEN OG STJERNA Poesi – 1982 Del2 *Sigve Lauvaas

Foto-ill.

DETTE ER EI MINNEBOK ANNO 1982

VINTER

Nå lever eg, nå vil eg gi

alt eg har.

Misjon, misjon: høyr!

Nå vil eg gi til alle folkeslag

mi siste løn.

Eg skriv mitt testamente i dag.

Eg er ei fattig sjel, men eg vil gi alt

til ein ny vår.

I kveld vil eg gå til eit møte

og kunngjere mitt legat.

Eg vil gi meg sjølv til kjenne.

Denne vinteren er vendepunktet,

og sola snur.

Alt eg eig har eg på lån.

Eg vil gi til dei som sjølve vil gi,

og til dei som ingenting har.

Eg vil gi brød for sjel og lekam

Dei borna som er skremde ut i øydemarka,

skulle englane møte med kjærleik, nåde og fred.

Dei som gjer vold, skulle høyre frå dødsriket: eit skrik!

heilt til dei vakna og ba om tilgjeving.

INN I MØRKE NATTA

Kva er fargane, anna enn skuggar av ljos?

Kva er ljoset, anna enn framtid og von?

Inn i mørke natta skal ljoset skine.

Her er du, eit frø, på veg til skogen og fjellet,

på veg til eit land som ingen kjenner.

Du går inn gjennom stengslene, inn i mørke natta.

Med eit hav av energi, av sol og varme, kjem du

og grunnlegg ei plattform. Du skal bore tunnelar

og bygge bruer over til andre sida.

FUGLAR

Svarte fuglar i vengeslag

over eit torvgrodd tak.

Svarte fuglar på ville hei

reiser i landet ein rygg.

Svarte fuglar er folk

som ikkje kjenner si sjel.

Svarte fuglar er kvar og ein

som lever under ein træl.

Svarte fuglar over ditt hus

sender skuggar med blod.

Svarte fuglar er arvedel

vi lyt løyse med ord, med fred.

FRED OG LJOS

Det kjem inn gjennom opne vindauge,

gjennom dørsprekken.

Ljoset festar seg i stein og mold.

Eit sekund er ljoset borte, bak ei sky.

Så fer det over stovegolvet, og ut att.

Ljoset trengjer inn over alt, i heile verda.

Det kjem med stilla,

og gjev varme til alle menneske.

Vi skal ikkje sove i dette ljoset,

men vere vakne og gjere vårt arbeid.

Natta har nok med seg.

Ljoset er vår spegel.

Vi treng ljos for å finne vår veg.

DEI SKRIV

I vinterkveldar, i haustkveldar

sit mange, både unge og gamle, og skriv.

Dei skriv ned alle tankane, bileta.

Mange skriv heile livet, skriv kvar dag

for å verte fri gikta, for å kjenne at dei lever.

Dei skriv ned sin bodskap til slekta.

Dei bur i eit merkeleg hus

med rullegardin og heis. Dei skriv

for å halde seg vakne, for å ha nokon å tale med.

Heile verda er jo så vanskeleg. Så er det godt

å setje namn på alt, setje namn på seg sjølv.

Og mange går i djupna, mange skriv -

som frå ei anna verd.

Desse isfjella, med øyposten i havet,

kjem nærare kvar dag. Og snart kalvar dei,

snart stig sola opp, og målar landskapet med gull.

Kven er du som skriv? Kven er du som kjem

med ord inn i mitt landskap?

Har vi møtt kvarandre før? Eig vi noko saman,

har vi eit rom for ein framand tanke,

ein bror, ei syster, ein hage med blomar?

Kan vi underteikne orda vi slepp ut or munnen?

Kvart bilete vi gir til verda er eit stempel.

La oss sjå inn i oss sjølve, og lyse i orda.

Det er vårt testamente, det er signaturen vi skriv.

VATN OG MJØLK

Har du nokon gong kokt vatn?

Å koka vatn er som å mjølka ei ku.

Du dreg ut all safta,

så er det berre mjølet att.

Vatn er eit levande ord. Vatn

tek vi til munnen med andakt.

Slik er det med mjølka og.

Barnet kan ikkje leva utan vatn og mjølk. 

Vi er visst alle born?

VIL DU KJØPE BARNET MITT?

Familien bur i ein landsby i Zaire.

Mora var 40 år. Ho hadde tre barn. Alle var døde.

Så fekk ho ein gut og ei jente til.

Jenta sprang bortover vegen den eine dagen.

Neste dag var jenta ramma av poliomyelitt.

Kvifor fekk ho denne sjukdommen?

Etter heidensk tru var dette ein straffedom.

Mange foreldre trur at annakvart barn skal døy.

Og jenta vart lagd inn i ei hytte.

Alle venta at slutten skulle kome,

så kunne familien vere fri.

Men ein misjonær tok hand om jenta.

Ho kom seg på føtene.

Misjonæren ba henne frisk.

Snart var jenta ti år, og måtte ta seg av to mindre brør.

Sjølv med ho haltar, smiler ho

Og leier brørne til misjonsstasjonen.

Her får dei mat.

Alle barn som kjem til misjonsstasjonen får høyre

Om den store lækjaren, Jesus.

På misjonsstasjonen lærer dei å sy klede.

Nå sit jenta med strikkepinnar

og lagar klede til brørne.

Utsiktene er ikkje lyse.

Å vere handikappa i Zaire, er ei straff.

Men jenta kan sprenge murane, og lage ei ny verd.

Du og kan hjelpe til

Så livet får eit nytt innhald.

  

VEDKJENNING

Opp or støvet, fram i dagen.

Kjære Gud, sjå til meg nå.

La meg vere ein av dine.

Syn meg vegen eg skal gå.

Regnet piskar, vinden ular.

Du er same Frelsaren.

Eg er fri i dine fotspor.

Vis meg vegen heim i dag.

Kven skal rope til dei andre?

La oss synge høgt i kor

namnet til vår Gud og Frelsar.

Då vert støvet vekt på jord.

GULLKALVEN

Dei dansar kring gullkalven i dag.

Alle er glade i pengar?

Det er ein del av livet - å ha nok av alt.

Men mange menneske svelt.

Likevel dansar mange kring gullkalven.

Dei har hus, bilar og ei tjukk bankbok.

Mange trur dei kan forsikre livet.

Dei går til kvarandre med pelskåper.

Dei har ein jobb, eit bilete.

Ingen skal fortelje om gullkalven til dei.

Den vert gnikka og pussa på kvar dag.

Vår målestokk set oss i bås.

Vi er sjølve ein gullkalv, og vi vil vere det.

Vi er det første og siste. Vår makt er pengar.

Vi kan ikkje leve utan mjuke pledd

som døyver uroa for morgondagen.

EG KJEM

Eg kjem frå den store skogen

med spor og røter.

Eg kjem frå dei tagale strender

med ord på mange språk.

Eg kjem frå einsemda

med blod på hendene.

Eg kjem frå stormen,

med rop om hjelp for livet.

Eg kjem frå havet, frå fjellet,

eg kjem som ein fugl i kor.

Eg kjem frå Jæren, frå far og mor.

Eg kjem frå det vide, det breie, det blå.

Eg kjem med noko å tenkje på:

vin og brød, krossen og ljoset.

TIDA

Tida kom, og vart lagd i jord.

Tida er vår bror.

Tida er trøyst og glede.

Tida gjev kvile og ro.

Tida er kvardag og fest,

eit levande ord.

Tida eig vi saman, som far og mor.

Tida er førstegrøda av alt som er skapt.

Tida er å puste liv av liv.

Det gjev teikn på vegen.

Det er vår puls, vårt dyre ord.

Tida er kjærleiken i arbeid og fest.

Tida er eg og du.

DRAUMEN MIN

Aldri skal eg gløyme deg,

draumen min.

Eg ber ditt bilete i hjarta mitt.

Du er ljoset og varmen i verda.

Eg ville gjerne møte deg.

Eg ser deg, du er draumen min.

Du skulle gjerne vore her.

Eg var ein prins for deg.

Du var verda, den fagraste blom, for meg.

Eg ville famne deg, og løfte deg i draumen.

Kvar dag som går, ser eg ditt lys.

Din kjærleik er som ein krans.

Du er draumen, eit dikt, eit ord,

ein båt som kom ein dag.

Du er ei bru, det største Gud har skapt.

Du er ekko. Og eg er eit svar.

Eg vil gjerne møte deg i morgonglans

Så lenge jorda sviv.

BOKA ER SOM EIN SPEGEL

Vi eig ikkje ordet, ordet har vi på lån.

Vi held det i hendene våre, som eit bilete,

og veg det i ljos og varme.

Ei bok er som eit lån. Ein spegel i handa,

Ord voven saman med andre ord.

Ord er heilage bilete, noko stort.

Vi møter det i kvart menneske, i kropp og sjel.

Alle er skuldige å døy, for ordet dømer oss.

Men ordet reinsar den skuldige, så vi kan leve i fred.

Vi vert oppreist i ordet.

Den som er i ordet, lyser i ein spegel.

Slik er vi, kvar for oss,

Eit bilete av Gud.

Å SKRIVE DIKT

Det er fint å skrive dikt i Oslo.

Alle fine diktarar bur i Oslo.

Det er best å vere diktar i Oslo.

I Oslo er mange fine folk.

I Oslo er trikk.

I Oslo kjem ein seg fram.

Kva skal ein med fine dikt på Vestlandet?

Her har dei fjordar og øyar og fjell.

Vestlandet er ei lyrisk kyststripe,

berre ein fekk augo på henne.

Då kunne ein skrive dikt.

Å skrive dikt er å stå i spegelen, i vindauga,

og sjå rynkene i andletet,

møte seg sjølv.

ROM

Stundom når eg sit i djupe tankar,

er eg aleine med opne vindauge.

Eg ser landskapet - som ein spegel

i eit uendelig rom.

Romet opnar seg,

det stengjer natta ute.

Eit rom, eit menneske. Menge rom.

Det kunne vore deg i ein stor by.

Ei rose sprett i spora våre.

Eg ser eit namn, og ein stein lyser.

Eg sit i romet og les med open munn.

Kanskje vi er byggesteinar, du og eg.